بیاین با هم یاد اون قدیم قدیما کنیم.

یاد اون وقتهایی که ما یه کم شبیه ......بودیم.

یاد اون وقتهایی که اگر اسمی از گناه می اومد چهار ستون بدنهایمان به لرزه می افتاد.

یاد اون وقتهایی که هر چیزی برامون حرمت داشت.

.......................

حالا یه کم بیاین جلوتر

یعنی اون وقتهایی که ما گاهی اوقات شبیه ....... می شدیم.

اون وقتهایی که وقتی گناهی را می دیدیم یه کم حیا می کردیم. یاد آتیش جهنم می افتادیم.(البته گاهی اوقات)

اون وقتهایی که بعضی چیزا دیگه خیلیه خیلی حرمت نداشت.

یاد اون وقتهایی که اگر گناه می کردیم می گفتیم وای خدایا حالا چی کار کنم نکنه بندازیم تو آتیش.توبه از من و توبه پذیری ازتو.

حالا بیاین تو همین زمونه

همین حالی که ما دیگه اصلا شبیه............ نیستیم.

همین حالی که چهار ستون بدنمان را پی ریزیه مفصل کردیم و حسابی ایمن سازی شدیم که نه اسمش نه شکلش نه خودش نه صد برابرش (گناه کبیره)هم که باشه ما انگار نه انگار!!!!

همین حالی که دیگه اصلا هیچ چیزی برامون حرمت نداره.

همین حالایی که دیگه به فکر این نیستیم که نکنه خدا بگه بنده ی من با این کارت ممکنه راه توبه رو برای خودت ببندی.

همین حالایی که با خودمون میگیم :خودمو عشق است و کیف و حال ، بی خیال خدا و جهنم و این حرفا ، فوقش ته تهش سوختن دیگه ، نه؟

.......................

حالا بیاین با هم بریم یه کم اون طرف تر یعنی (آینده ی نزدیک)

او زمانی که اصلا..........یعنی چی؟

اون زمانی که گناه چیه؟

اون زمانی که: یه سوال حرمت چیه ؟یعنی چی ؟ خوردنیه؟

اون زمانی که خدا!!!!!!!!!!!

اون زمانی که :ولم کنین می خوام با کله برم تو آتیش کی حرف داره؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.........................

دیگه ببخشید....................

به امید ظهور دولت یار

التماس دعا

یا حق

می دانید چرا ، زمانی که به پشت آن تریبون می رود دست و پایش را گم نمی کند؟

می دانید چرا ، زمانی که آماده ی صحبت می شود صدایش در برابر جمعیت نمی لرزد؟

می دانید چرا ، زمانی که در میان صحبتش دشمنان مجلس را ترک می کنند اعتماد به نفسش را از دست نمی دهد؟

می دانید چرا ، جرات می کند حقایق را بر ملا کند؟

می دانید چرا ، جایی که هیچ کس به خود جرات نمی دهد از حایق حرفی بزند او خیلی استوار اعلام می کند؟

چرا او به خود جرات می دهد کسی را محکوم کند که همه از او حساب می برند؟

چرا او خیلی واضح با امریکا برای اشتباهاتش برخورد می کند؟

چرا با خود فکر نمی کند که زمانی که با جرات از امریکا انتقاد می کند شاید بلایی به سرم بیاورند؟

چرا مثل بقیه نیست؟! چرا جسورانه از آرمان و کشورش دفاع می کند؟

چرا زمانی که کارش تمام می شود چند روزی برای خوش گذارنی نمی ماند و احسا س مسوئلیت می کند؟؟؟

آری جز اینکه او هم انسانیست مثل همه؟

آری که او هم مثل ما بقی مسئولیت رئس جمهوری را به عهده دارد؟

آری که او فردیست با نام احمدی نژاد ؟

چرا جواب برای این سولات کم است ولی یک جواب واضح دارد که پاسخش با شما.

چقدر بی تفاوت از هر چیزی می گذریم.اصلا سعی نمی کنیم کمی واقع بین باشیم.

از سال 68تا سال 83 هیچ دقت نمی کردیم که در اطرافمان چه خبره؟!

ازسال 68تا سال 83 هر وقت اسم سفر دولت یا سفرهای رئیس جمهوری می شد دل در دل هیچ کس نبود.

نمی دانستیم چه اتفاقاتی قرار است بیافتد! تا برگشت شان دلهره ای عجیب نصیب همه بود که قرار است کدام قسمت از دین و کشورشان به فروش برسد.

ازسال 68تا سال 83 اصلا کسی نمی دانست وظیفه ی رئیس جمهور چیه؟!اطرافیانش موظف به چه هستند!

اما اوضاع عوض شد:

از سال83 به بعد یعنی دقیقااز تیر ماه84 همه چیز زیر و رو شد.

همه آگاه شدند.یه کم از وظایف رئیس جمهوری سر در آوردیم.

فهمیدیم که رئیس جمهور یعنی خدمتگذار مردم.

زمانی که اسم سفر دولت یا سفرهای رئیس جمهور می آید دلهره سراغمان می آید ولی دلهره یا نگرانیمان برای خود رئیس جمهور است.

دیگر نگران به تارج گذاشتن دین و کشورمان نیستیم.

اگر ازسال 68تا سال83 حرف از مذاکره بود و کسی آرام و قرار نداشت که یکی می رود و ایران را نابود می کند و چیزی جز ذلت نصیب ایران نمی شود اما از سال84به بعد اگر حرفی از مذاکره یا مناظره می آید گوشه ی دلمان گرم است که کسی را به نمایندگی از ایران ، آنجا داریم که چیزی جز عزت برای ایران به ارمغان نمی آورد.

اگرازسال 68تا سال83 کسی حتی اسم وزرا یا نمایندگان رئیس جمهور را نمی دانست اما در عوض از سال84 به بعد حتی خبر از ریزه کارهای نماینده ی فلان وزیر را هم داریم.

اگر تا سال 83 کسی جرات نمی کرد در رسانه حرفی یا خبری از کارهای دولت داشته باشد چه برسد به انتقاد ،

اما در عوض از سال84 به بعد حتی در رسانه ی ملی در برنامه در هر برنامه ای به انتقاد و واکاوی کارهای رئیس جمهور و نمایندگانش میکنند.

اگرازسال 68تا سال 83 همه چیز مخصوص ثروت مندان و مرفع های بی درد بود و دولت به نوبه ی خودش از آن آنها بود ما در عوض از سال84 به بعد دولت شد خدمتگذار مردم و مستضعفین ، برایش غنی و فقیر ندارد ، تهرانی و شهرستانی ندارد .