چقدر بی تفاوت از هر چیزی می گذریم.اصلا سعی نمی کنیم کمی واقع بین باشیم.

از سال 68تا سال 83 هیچ دقت نمی کردیم که در اطرافمان چه خبره؟!

ازسال 68تا سال 83 هر وقت اسم سفر دولت یا سفرهای رئیس جمهوری می شد دل در دل هیچ کس نبود.

نمی دانستیم چه اتفاقاتی قرار است بیافتد! تا برگشت شان دلهره ای عجیب نصیب همه بود که قرار است کدام قسمت از دین و کشورشان به فروش برسد.

ازسال 68تا سال 83 اصلا کسی نمی دانست وظیفه ی رئیس جمهور چیه؟!اطرافیانش موظف به چه هستند!

اما اوضاع عوض شد:

از سال83 به بعد یعنی دقیقااز تیر ماه84 همه چیز زیر و رو شد.

همه آگاه شدند.یه کم از وظایف رئیس جمهوری سر در آوردیم.

فهمیدیم که رئیس جمهور یعنی خدمتگذار مردم.

زمانی که اسم سفر دولت یا سفرهای رئیس جمهور می آید دلهره سراغمان می آید ولی دلهره یا نگرانیمان برای خود رئیس جمهور است.

دیگر نگران به تارج گذاشتن دین و کشورمان نیستیم.

اگر ازسال 68تا سال83 حرف از مذاکره بود و کسی آرام و قرار نداشت که یکی می رود و ایران را نابود می کند و چیزی جز ذلت نصیب ایران نمی شود اما از سال84به بعد اگر حرفی از مذاکره یا مناظره می آید گوشه ی دلمان گرم است که کسی را به نمایندگی از ایران ، آنجا داریم که چیزی جز عزت برای ایران به ارمغان نمی آورد.

اگرازسال 68تا سال83 کسی حتی اسم وزرا یا نمایندگان رئیس جمهور را نمی دانست اما در عوض از سال84 به بعد حتی خبر از ریزه کارهای نماینده ی فلان وزیر را هم داریم.

اگر تا سال 83 کسی جرات نمی کرد در رسانه حرفی یا خبری از کارهای دولت داشته باشد چه برسد به انتقاد ،

اما در عوض از سال84 به بعد حتی در رسانه ی ملی در برنامه در هر برنامه ای به انتقاد و واکاوی کارهای رئیس جمهور و نمایندگانش میکنند.

اگرازسال 68تا سال 83 همه چیز مخصوص ثروت مندان و مرفع های بی درد بود و دولت به نوبه ی خودش از آن آنها بود ما در عوض از سال84 به بعد دولت شد خدمتگذار مردم و مستضعفین ، برایش غنی و فقیر ندارد ، تهرانی و شهرستانی ندارد .

بی مقدمه شروع کردن بی مقدمه شروع می کنیم.

به قرآن ،کتاب مقدس ما ،به قلب ما توهین می کنند؟

به اسلام توهین می کنند؟

ما اجازه دادیم؟

ما این جسارت را به آنها دادیم؟

کار آنها غلطی اضافی بود که کردند جوابشان هم با صاحب خود کتاب.

اما حرفم تموم نشد حالا با خودمون کار دارم :

ما چی کار کردیم؟

ما که اینقدر ادعا داریم که کتابمان ، قرآن کتاب دینمان!

چی کار کردیم!؟

روزی چند بار می ریم سراغش؟

روزی چندبار تلاوتش می کنیم؟

روزی چند ازش راهنمایی می گیریم؟

جز اینکه فقط شده نمایی از خانمان که برای بعضی ها هم دیگر نیست؟

جز اینکه فقط سالی یکبار می ریم سراغش برای شب احیا؟!

(تازه طرف در شب احیا می فهمه که به تعداد اعضای خانوادشون فرآن ندارن!!!!!!!!!!!!)

جز اینکه خیلی وقتها که کارمان گیر کرد می دیم باهاش برامون استخاره کنند؟!

بله آنها که بیگانه ، دشمن و غریبه اند به خودشان جسارت این غلطها را می دهند و ما هم به اجازه ی بی اعتنایی می دهیم.

دیگه نگم می ترسم بیشتر از این خجالت زده ی این کتاب و صاحبش بشویم.

اول به دینمان بعد به پیامبرمان و بعد به قرآن نمان اهانت کردند !

تا کجا اجازه می دهیم دیگر می خواهند به چه اهانت کنند و ما سکوت کنیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟